We gaan Islands of Adventures nogmaals bezoeken vandaag. Nu willen we graag het hele park doen. Michael houdt het vandaag nog op korte wachttijden zoals in de single riders lane. De lange wachttijden laat hij even gaan.
Om 9.30 uur zijn we op weg naar het park. Het zonnetjes staat weer heerlijk boven ons hoofd en de wolken zijn schitterend. Op de I4 gaat het nog niet heel snel, maar we staan niet stil. Gelukkig is het niet ver en we zijn redelijk snel bij de afslag naar Universal.
Vandaag mogen we parkeren bij Cat in the Hat. Steven merkt op dat het een stuk minder druk is dan afgelopen dinsdag. Daar letten we op gedurende de dag en hij heeft helemaal gelijk. Blijkbaar is vrijdag een minder gangbare dag dan dinsdag. Wij dachten nog wel dat het vandaag veel drukker zou zijn.
Ook vandaag gaat de tassen controle weer super snel. De kaartjes controle daarentegen werkt niet echt mee. Het apparaat heeft moeite met ieders vingerafdruk. Hij moet er echt heel lang over nadenken, maar we mogen toch weer naar binnen. Na een snelle insmeer actie kunnen we de route, die Steven uitgestippeld heeft, volgen. Hier heeft Steven echt over nagedacht. We gaan weer rechtsom het park door zodat alle waterattracties aan het einde zijn. Dan hoeft hij niet zo nat het hele park door. Slim!!
Voor we starten met de route maken we een kleine omweg door de Kerstwinkel. Ook helemaal leuk! Maar voor Steven duurt ’t allemaal te lang. Hij wil het park in.
Dan beginnen we weer met “Seuss Landing”. Ik ben meteen in een goede bui. De vrolijkheid spat er weer af! Het is niet druk in dit deel. Misschien beginnen veel mensen andersom?
Als we langs de “Cat in the Hat” lopen, blijkt hier de wachttijd maar 15 minuten te zijn. Dat vraagt om een ritje. We hoeven niet eens in de rij te staan en kunnen meteen naar het karretje doorlopen, dat we helemaal voor onszelf hebben. We maken het avontuur van de Cat in de hat mee met de vis en ding 1 en 2.
Er wordt van tevoren gewaarschuwd dat ik geen foto’s mag maken. Dat negeer ik natuurlijk, maar het karretje draait zo vaak en het licht is zo minimaal dat het ook niet echt lukt om foto’s te maken. Het blijft een grappige rit. Ik vergelijk ‘m altijd met Winnie de Pooh in Disney.
Na nog wat kleurige foto’s lopen we onder de boog door met de tekst: “Think left and think right, think low and think high. Oh, the thinks you can think up, if only you try! Bey-Bey!”. Nu weet ik dat we dit kleurige land weer verlaten hebben en “The Lost Continent” inlopen. Hier is alles meteen veel serieuzer.
Ook vandaag slaan we toch de attracties hier weer over. De sfeer hier is schitterend en doen denken aan Indiana Jones (stttt is ook van Disney). Ik probeer de sfeer te pakken in mijn foto’s en geniet van de omgeving.
Bij Harry Potter is het echt minder druk. Je kan vandaag zowaar tussen de mensen door kijken. Ook de winkeltjes zijn vandaag zichtbaar. We hebben al eens door de winkeltjes gelopen, maar meestal is het daar redelijk dringen. Binnen is het wel geweldig om te zien hoe ook daar alles in Harry Potter stijl is en je spullen tegenkomt uit de films.
Michael gaat voor de single riders lane van “Harry Potter en the forbidden journey” en Steven wil de “Dualing dragons” nog wel eens doen. Ik loop heerlijk het terrein rond om rond te kijken. De tegenover liggende achtbaan “Flight of the Hippogriff” draait gezellig rondjes. Geen heftige achtbaan, maar heel familie vriendelijk. Steven wil m niet eens proberen.
Er is een live performance bezig van “The frog choir”. De studenten van Hogwarts zingen samen met hun kwakende kikkers. Ik moet zeggen dat het mij niet echt aanspreekt en ik er ook niet voor in de volle zon wil staan. Ik heb wel medelijden met degenen die zingen. Het moet zo warm zijn in die kleding en op die plek midden in de zon.
Om lekker af te koelen neemt Michael een butterbeer, een caramelslushy. Een echt Harry Potter drankje. Michael zoekt er een lekker rustig plekje mee op, terwijl Steven en ik naar “Jurrasic Parc” gaan.
De wachttijd is niet lang bij Jurassic Parc en als we langs de lockers lopen vragen we ons af of we de rugzak in een locker moeten doen. Neeeeeee, we zijn nog nooit echt nat geworden in deze attractie en hebben de rugzak altijd meegenomen. Dat doen we nu dus ook.
Het is wel even wachten, maar toch zijn we vrij snel bij de boten. We hebben al gehoord dat de familie achter ons ook Nederlands is. Vlak voor we in de boot stappen worden we herkend vanwege de foto’s op onze blog. Jacara stond ook achter ons bij de kluisjes bij Harry Potter eerder deze week en meldde dat bij onze reacties. Hoe grappig en toevallig is het nu dat we weer dezelfde dag in het park zijn en ook nog achter elkaar staan bij deze attractie.
Wij worden in de voorste rij ingedeeld met hun kinderen en zij, haar man en ouders op de tweede rij. Lekker om ook weer even Nederlands te kunnen praten. Nu we op de eerste rij zitten, zijn we wel wat bezorgder over nat worden. Dit is geen handige plek!
De rit door de jungle start nu. We komen heel wat dinosaurussen tegen. Aardige dino’s, maar ook de pittige raptors. Dan wordt de boot omhoog getakeld en staan we oog in oog met een T-rex. Voordat hij ons kan pakken suizen we met de boot naar beneden en……………………………komt er een super vloedgolf de boot in. We zijn doorweekt. Echt, dat is nog nooit gebeurd, maar één keer moet de eerste zijn.
Druipend stappen we de boot uit en haasten ons door de koude airco winkel naar de warme buitenlucht om te drogen. Gelukkig zijn mijn sokken en onderbroek nog droog gebleven. Ik hoef niet de rest van ons bezoek te soppen.
Buiten staan we samen met die andere familie en ze zijn zo aardig om nog op de foto te gaan. Ze maken ook een foto van ons, want zo nat zal je mij niet vaak meer zien. Dan nemen we afscheid en gaan onze eigen weg weer. We vinden Michael bij de soakzone. Daar waar de boot naar beneden komt en de grote plons ons zo nat heeft gemaakt. Door het opspattende water kan je ook aan de kant lekker nat worden. Ik ben nat genoeg en maak op het droge gedeelte een paar leuke foto’s van de boten die nu langskomen. Als ik het zo zie dan geloof ik niet dat je bij deze attractie nog droog kan blijven. Hmmmmm, dat wordt een nadenkertje voor een volgende keer.
Drogend in het zonnetje lopen we naar de volgende attractie: “Skull Island: reign of Kong“. Dit is een nieuwe attractie. De wachttijd hier is dan ook meteen 45 minuten. Tja, een nieuwe attractie moet je echt doen. Michael gaat kijken of hij via de single riders lane kan gaan en Steven en ik gaan in de gewone rij staan.
We starten buiten in het bos en gaan vervolgens de catacomben in. Overal treffen we skeletten en schedels aan. De catacomben worden steeds grimmiger.
Voordat wij in de bus stappen zien we nog een “levend” voorbeeld van een worm met tanden.
Dan stappen wij met onze 3D brillen op in een bus. De tocht is erg hobbelig en schokkerig en we zien, om onze bus heen, dat onderzoekers belaagd worden door grote vleermuisachtigen, terapusmordax. Deze vliegende wezens moeten samen met de onderzoekster in gevecht met wormen met tanden.
Wij waren net wat aan het opdrogen en nu worden we weer nat gespetterd door deze megawormen. De bus gaat verder en we rijden tussen rapotors door die proberen om de bus te bereiken en bij ons te komen. Ook de T-rexen zorgen voor wat spannende momenten in de bus en dan……….komt King Kong. Deze grote aap gaat in gevecht met de T-rexen.
In de bus wordt veel gegild. Ik kijk Steven eens aan, die ook zijn schouders ophaalt. Waarom moet je gillen. Dit is echt geen enge attractie, meer een vermakelijke. Ik vind het zeker een aanrader. Het is super mooi opgezet. Wij zijn alweer aan het einde en de volgepropte bus loopt leeg.
Vanuit de donkere catacomben is het weer even wennen aan het stralende zonnetje. De single rider lane was helaas niet open en Michael is alvast doorgelopen naar “Toon Lagoon”.
Toon Lagoon is ook zo’n blij makend deel. Je waant je hier in een stripwereld en overal zijn striphelden en tekstballonnetjes te vinden. Ik ben zo druk met het maken van foto’s dat ik Michael helemaal niet zie zwaaien. Gelukkig ziet Steven het wel. Het is al na enen en een lunch is welkom. Bij het Comic Strip Cafe heb je keuze uit de Amerikaans, de Aziatische en de Italiaanse keuken. Lekker, een keer niet alleen hamburgers en ik ga voor een bord rijst en broccoli. Steven doet mee en Michael neemt een pizza.
Deze Amerikaans hoeveelheden zijn natuurlijk niet aan ons besteed en ik vind het best jammer dat ik maar tot halverwege kom. Het was wel erg lekker en dat wil ook wat zeggen. We kraken onze fortune cookies en lezen de teksten. Chinese wijsheden…….hmmmmmm.
Michael blijft lekker zitten en ik volg Steven naar de waterattracties. Daar krijg je mij echt niet in. Ik ben net weer wat droog. Deze attracties zijn gebouwd om nat te worden. Je komt hier never nooit droog uit. Eerst maar naar “Popeye“. Ik ben hier ooit eens in deze wildwaterbaan geweest en heb gezworen dat ik dat nooit meer zou doen. Ik was door en doornat. Er was niets droogs meer aan mijn lijf te vinden.
Er staat 25 minuten bij de attractie, maar ik zie Steven al na zo’n 10 minuten in een bootje stappen en daar gaat hij dan. Ik loop naar de boot van Olijfje om hem halverwege de rit te bekijken. Op een paar druppeltjes na, is hij nog helemaal droog. Mazzelaar!! De rest van de baan kan ik helaas niet zien en ik loop naar de uitgang van de attractie.
Dan zie ik de boot van Steven aankomen en moet zo lachen. Hij is doorweekt. Zo erg dat hij zelf zijn Crocs moet leeggieten. Datzelfde geldt voor alle andere mensen die uit deze attractie komen. Hun gezichten zijn echt goud waard.
Nu Steven toch al doorweekt is kan hij de volgende waterattractie best doen: “Ripsaw Falls“. Op weg daar naartoe probeert Steven nog wat munten uit de automaat te halen om bij Popeye mensen nat te spuiten, met de spuiters. Als blijkt dat de automaat van de munten niet werkt is Steven best teleurgesteld. Hij verheugt zich hier zo op. Nieuwe kansen bij Ripsaw falls dan maar.
Hier gaat Steven de single riders lane in. Deze attractie heeft boten die met een rotvaart naar beneden gaan. Zo hard dat de mensen bovenaan nog zwaaien, maar snel zich vasthouden en hoofden afwenden door de vaart en het opspattende water. Hij gaat hard en is nat!
Jeetje, het duurt zo lang voordat ik dat fel groene shirt in een boot herken. Ik denk dat ik al 45 minuten, met mijn fototoestel paraat, in een brandende zon sta. Mijn fototoestel is er helemaal warm van geworden. En hij suist werkelijk zo onder mij door. Natuurlijk heb ik m wel te pakken. Het gebeurt niet vaak dat ik mis schiet.
Als Steven terug komt lopen is hij alweer doorweekt. Gelukkig voor hem hebben ze net hier op de brug het muntenapparaat gemaakt en voor $ 5,- krijgen we 12 munten. Steven kiest spuit 3. Ooohhhhh wat hebben we weer lol. Als de bootjes de bocht omkomen en iedereen net aan het bijkomen is van de natte val naar beneden gaat er een soort douche aan, die ze niet kunnen ontwijken. Nog grappiger is dat naast ons ook nummer 4 bezet is. Als ze de douche van Steven hebben gehad komt er nog eentje op ze af. Samen met de andere moeder met zoon lachen we wat af! Dit is vakantie!
Dan zijn bij beide jongens de munten op en gaan we weer verder. Heerlijk, nu kan ik weer foto’s maken in dit leuke stuk van Islands of Adventure. Ik geniet!
We halen Michael op en gaan eens kijken wat de heropende Hulk achtbaan doet. Deze achtbaan bevindt zich op “Marvel Super Hero Island”. Alle gebouwen hier bevatten beelden van superhelden van Marvel. Ook hier maakt het,dat je continu om je heen moet kijken.
De Hulk achtbaan heeft echter technische problemen en ze weten niet wanneer hij weer gaat draaien. Dat is echt jammer. Hier had Michael zich op verheugd.
Steven besluit om “Spider-Man” te gaan doen en ik ga met hem mee. Michael loopt gezellig door de winkeltjes. Er staat best een lange rij en de wachttijd is ook hier 45 minuten. De rij start buiten deels in de schaduw, maar ook deels in de zon en gaat dan naar binnen. We lopen door het gebouw van de krant waar Spiderman werkt.
Dat 45 minuten lang is weten we, maar de jongen voor ons en de drie kids achter ons maken het wel heel moeilijk. Het wachten duurt lang en ze worden vervelend en hyper. Voor ons wordt heen en weer gezwaaid aan de relingen. Achter ons wordt geduwd, getrokken en gespuugd. Beide ouders laten het gaan. Mijn rugzak is al zeker 80 keer geraakt en ik wordt er kriegel van. Hij hangt nu nog maar op één schouder, maar dat wil niet helpen. Gelukkig zijn we redelijk snel bij de karretjes en mag ons groepje van 2 in een ander karretje dan alle kindertjes.
Spider-man is een 3D ride die door de slechte karakters wordt geregeerd. Gelukkig komt onze superheld Spiderman ons redden. Deze rit draait, gaat op en neer en schokt. Je moet je echt vasthouden. Het is wel heel gaaf om te zien. En ook hier……..worden we weer nat gesprietst.
Als we 50 minuten later weer bij de hulk achtbaan staan zijn ze ‘m net aan het testen. Dat kan echter nog een tijdje duren. Hij kan zo opengaan, maar het is ook mogelijk dat het nog een uur gaat duren.
Hoe jammer ook, we besluiten te gaan. Steven gaat een heerlijk verse cinnamon roll te gaan halen bij Cinnabon. Hier smaken ze echt het lekkerst. De cinnamin roll, die op zijn bordje ligt, is inderdaad nog warm en ruikt heerlijk.
Deze roll wordt dan ook buiten lekker opgegeten als Michael en ik de winkel doorlopen. Het is alweer vier uur geweest en wij gaan deze geweldige dag afsluiten.
Als we naar de auto lopen zien we het flitsen in de verte, het wordt donker en het gaat waaien. Oh, oh, gaan we nog droog bij de auto komen?
We lopen over de Citywalk richting de rolpaden naar de garage. Gelukkig is hier ook altijd weer veel te bekijken. En dan lopen we overdekt. Wij hebben het gered!
Als we de garage uitrijden vallen de eerste druppels. De bui wordt een echte Floridiaanse bui. Hij zorgt ervoor dat het verkeer op de I4 langzaam rijdt. Wij rijden ook met afstand van onze voorganger. Je ziet dat in de verte de zon weer schijnt achter de wolken. Wat zijn die luchten hier toch tekenend en mooi!
We stoppen nog even bij Publix voor wat boodschappen en daar druppelt het nog maar een beetje.
Op weg naar het huis komt de ziekenauto met alle toeters en bellen langsgereden en wij volgen netjes. Dat rijdt lekker door.
Weer een gezellige dag!
Jammer dat je de attracties van The Lost Continent hebt overgeslagen. Wij vonden we erg leuk.
Eigenlijk mag ik niet lachen om jullie natte pakken, maar dat doe ik stiekem wel hahaha.
Volgens mij hebben ze de kranen extra opengezet.
Ook leuk dat je de knuffel van ScoobyDoo op de foto hebt gezet. daar heb ik vorig jaar serieus mee in mijn handen gestaan. Helaas vond ik hem net iets te groot om mee te nemen.
Volgende keer staan de attracties van The Lost Continent zeker op ons lijstje
Och als je eenmaal nat bent maakt de volgende keer niet zoveel meer uit.
Heerlijk genieten op de bank van jullie superdag.
Wat een leuk en nat dagje, nou ja dat scheelt weer, hoef je niet te douchen meer!
We zijn daar nog nooit in Universal geweest, moet toch maar op de wensenlijst.
Veel plezier weer,
Gr. Paula
Natter dan nat hadden jullie vandaag niet kunnen worden haha! Bij elke attractie was het raak, maar wel een topdag is het geworden. En dan krijg je als “toetje” ook nog eens een echte bui! Was al met al een waterige dag dus!