7 augustus 2016 Nog een keer honkbal!

Er is nog maar één thuiswedstrijd van de Tampa Bay Rays tijdens onze vakantie die wij kunnen zien. Deze wedstrijd is vandaag tegen de Minnesota Twins en wij zijn erbij! Gelukkig voelt Steven zich wat beter.

In een stralend zonnetje gaan wij Iets over negenen op weg naar St. Petersburg. Deze rit duurt ongeveer anderhalf uur en we rijden dit traject nu zeker eens in de twee dagen. Het kan ook op zondag druk zijn, maar vandaag rijdt het lekker door. Door de heftige buien onderweg is het wel een hele vermoeiende rit, maar uiteindelijk komen we zelfs na een uur en een kwartier al bij het stadion Tropicanafield aan.

Of het nu aan het weer ligt of aan de tegenstander weten we niet, maar het is niet heel druk op dit moment. Wij zijn er toch een half uur voor de deuren opengaan.

   

Het druppelt nog net teveel om buiten te blijven staan. We twijfelen even of we in de auto blijven zitten, maar gaan toch op weg naar de (tassen)controle. We zijn dit keer zeker niet de eersten, maar kunnen gelukkig wel nog een plekje onder het doek bemachtigen zodat we lekker droog staan.

Ondertussen loggen we in op de wifi. We hebben vandaag geen geprinte kaartjes. De kaartjes staan op onze telefoon. Gelukkig werkt de scanner ook op de barcode die de telefoon laat zien als de deuren om 13.10 uur open gaan. Dat is een opluchting, want we hebben een keer gehad dat ze niet werkten. Dat gaf een boel problemen. Dan moeten er werkende handscanners gezocht worden en kost het een heleboel tijd.

Steven rent zo hard naar binnen dat hij niet ziet dat er vandaag weer een give away is. Ik neem de opvouwbare wasmand dan maar in ontvangst en verbaas me erg hoe ze zoiets kunnen bedenken. Ik maak nog wat foto’s in de grote hal met Michael en dan verlaat Michael de hal om op het outfield te gaan kijken. Ik ben weer in mijn uppie! Ik kan ook via het outfield naar onze plekken lopen, maar vind het leuker om in de gangen van alles te bekijken.

Dan wandel ik rustig door de nog lege gangen van het stadion. Af en toe nagestaard door de medewerkers die al paraat staan achter de kraampjes om hun waren te verkopen. Bij de roltrap naar boven wordt ik zowel onderaan de roltrap als bovenaan verwelkomd. Zo’n wedstrijd zorgt wel voor super veel werkgelegenheid!

Er vallen me dingen op in de gangen die nooit opvallen als het zo verschrikkelijk druk is. Het sterembleem van de Rays staart me aan vanaf de vloer. Leuk, die mag ook op de foto! Net als alle foto’s van de spelers die aan de muur hangen. Ik loop dicht langs de kraampjes met eten en drinken zodat ik de grote portretten goed kan fotograferen. Natuurlijk wordt dit opgemerkt door de medewerkers achter de kraampjes en krijg ik een: “Nice camera” mee. Ik ben ook erg blij met mijn Panasonic DMC-F272. Hij heeft 60x optische zoom en ik kan hem gewoon in mijn hand houden.

Ik stop even met fotograferen als ik bij het kraampje met suikerspinnen en lemonade kom. Daar neem ik een heerlijk verse large lemonade mee. Ter plekke gaat er een halve citroen in het gesuikerde water. Dan ben ik ineens bij sectie 114, waar we zitten. Ik besluit de lemonade op mijn plek te zetten en de overige foto’s achter de thuisplaat tot het derde honk te laten zitten.

Als ik de bocht omga en sectie 114 binnenstap wordt ik weer verwelkomd. Hahahaha de meneer is er van overtuigd dat ik met mijn beker drinken klaar ben voor de wedstrijd en wenst me een fijne dag.

Ik zie Steven al beneden zitten met een pizza. Michael is in geen velden of wegen te bekennen. Ik plaats mijn beker in een bekerhouder en bewonder de plekken van vandaag. Wow, we zitten achter de dugout van de Rays!! We hebben echt TOP zicht op de wedstrijd. Op de plekken beneden kan ik de wedstrijd altijd beter volgen en zit ik er echt middenin. Als ik bovenin zit ben ik sneller afgeleid door andere zaken en vind k het moeilijker om echt te zien wat er gebeurt tijdens de wedstrijd. Michael en Steven hebben daar andere meningen over. Beide plekken hebben voordelen. Maar ik ben natuurlijk niet zo’n honkbalkenner als dat zij zijn. Ik moet het hebben van de acties op het veld en die kan ik nu echt super volgen.

Klein voordeeltje van beneden zitten is ook een bekerhouder, bredere stoelen en vooral meer beenruimte. Dat geeft voor mij echter niet de doorslag. maar is wel erg lekker.

Ik drop de rugzak en mijn lemonade bij Steven en ga op pad voor iets eetbaars. Het loopt tegen het middaguur en mijn boterhammetjes zaten er al om 7.00 uur in. De meneer bovenaan de trap lacht me toe en vraagt of ik nu iets te eten ga halen bij mijn drinken? Hahahaha, ja hij ziet dit natuurlijk dag in dag uit gebeuren.

Ik word nooit zo blij van het eten bij het foodcourt hier. Het varieert van pizza tot hamburgers en gefrituurde kip. Niets waar ik blij van kan worden. Gelukkig voor de uitbater van de foodcourt voor alle andere mensen wel! Ik ben gewoon een beetje apart. Achter het derde honk zit de Outbackkraam, een steakrestaurant. Tot twee jaar geleden deed Outback de exploitatie zelf en hadden ze mijn geliefde “Steak and shrooms”. steak en champignons. Helaas heeft de uitbater van de eetgelegenheden hier in Tropicanafield het overgenomen en verkopen ze alleen nog gefrituurde kip en burgers. Ik neem maar weer een bakje Aussie Fries, authentieke frietjes.

Er staat nog niets klaar bij Outback omdat ik zo vroeg ben en ik wacht tot de frietjes klaar zijn. Ondertussen heb ik een gesprekje met de twee medewerkers achter de kassa. Ook zij pleiten ervoor dat Outback de exploitatie weer zelf gaat doen en het menu weer aangepast zal worden.

Terug op mijn plek zie ik dat de spelers handtekeningen uitdelen en scan de menigte af naar Michael. Hij zou daar toch ergens tussen moeten staan. Navraag via Messenger leert dat hij achter de tweede handtekeningentafel zit en dan zie ik hem. Vandaag worden er alleen maar handtekeningen aan kinderen uitgedeeld. Zondag is tenslotte familiedag!! Als Michael een uurtje later zich bij ons aansluit blijkt dat ook hij een handtekening heeft gehad van Jake Odorizzi. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit van hem heb gehoord. Na de kinderschare heeft Jake ook Michaels nieuwe pet gesigneerd.

 

Ondertussen gaat de wedstrijd al bijna starten. In het stadion vliegt de tijd altijd om. Er is zoveel om naar te kijken voordat de wedstrijd start. Er komen fimpjes en spelletjes langs op het grote scherm, het veld word klaar gemaakt, de spelers gaan ingooien, je kan mensen kijken, de mascotte Raymond loopt regelmatig over het veld en doet altijd gekke dingen. Hoe dichter we tegen de wedstrijd aanzitten hoe meer er voor onze neus gebeurt. Alles wat je op het grote scherm ziet wordt opgenomen voor de dugout van de Rays en dus ook echt voor onze neus.

 

Voor ik het weet zet het volkslied al in en moeten we allemaal gaan staan. Ook vandaag hebben de spelers allemaal kinderen bij zich, die hen mogen vergezellen tijdens het volkslied. Geweldig toch als je zo het veld op mag met je idool.

Dan start de wedstrijd en die wordt meteen spannend. In no time staan er al drie spelers van de Twins op de honken. Het zal toch niet waar zijn dat er in de eerste inning al punten gescoord gaan worden door de tegenpartij? Gelukkig maakt een vangbal de derde uit en mogen de Rays aan slag.

En hoe hard wordt er gejuicht als hier wel een punt gescoord wordt. 1-0 na de eerste inning! Dit belooft een goede wedstrijd te worden. Jammer genoeg slaat Maile weer slecht als er drie honken gevuld zijn en scoort hij de derde uit. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Dit hebben we nu al drie wedstrijden zien gebeuren. Waarom geven ze deze catcher slagbeurten? Hij kan echt niet slaan.

Boven ons hoofd horen we de regen op het dak van het stadion kletteren. Het weer buiten is echt heel slecht. Michael heeft er net een filmpje van gemaakt. Gelukkig zitten wij droog. Dan zien we ineens een aantal lampen uitvallen. Dan moet de bliksem weer ingeslagen zijn. Dit gebeurt wel vaker tijdens de wedstrijden. Gelukkig is het niet zo erg dat de wedstrijd stil gelegd moet worden.

Onze goede moed zakt weg in de derde inning. De Twins zijn aan slag en er zijn al twee honken gevuld als er een homerun geslagen wordt door Sano. Dat betekent ineens 3 punten. Getver, nu is de stand 1-3. Maar het is pas de derde inning. Alle kansen zijn nog aanwezig. En dan wordt er bij de Rays ook een homerun geslagen. Je ziet iedereen opveren in het stadion! Go Rays! Go Rays!!

Gedurende de volgende innings zijn er opties genoeg om punten te maken. Helaas lukt dat de Rays niet, maar ook de Twins niet. Ondertussen genieten wij van een grote bak popcorn. Echt zoals een honkbalwedstrijd hoort te zijn. Tussen de innings door worden we vermaakt door spelletjes: de colaflesjes race, geld vangen, DJ Kitty, de bongo cam en een dansje van Raymond met iemand van security.

In de zevende inning scoren de Twins nogmaals en gelukkig komt Raymond ons vak in om te helpen aanmoedigen! Altijd zo leuk om te zien dat hij zo’n aantrekkingskracht op kinderen heeft. Maar…………….ook op volwassenen hahahaha.

Halverwege de zevende inning wordt, tijdens de seventh inning stretch, op zondag altijd “God Bless America” gezongen. Daarna blèren we natuurlijk heel hard mee met “Take me out to the ballgame”. Alhoewel ik deze keer zo hard moet lachen om het dansje van Raymond op de dugout. Hahahahaha, er wordt wat heen en weer geschud, maar hij moet het pak af en toe wel een duwtje geven om die leuke bewegingen te kunnen maken. Zo grappig!!

Als Raymond weer weg is komen er mooie dames een dansje doen in het gangpad. En bij de volgende wissel in het andere gangpad. Wij hebben wat te kijken!

 

En die aanmoediging werkt, want ook Evan Longoria, ons idool, slaat een homerun in de achtste inning. Echter wel nadat ook de Twins nog een punt hebben gemaakt in deze inning. De stand is nu 3-5 en we geloven niet meer dat de Rays het gaan inhalen. Als de Twins dan ook nog een punt maken in de laatste inning is het gedaan voor vandaag en verlaten we de wedstrijd met 3-6. Jammer!

 

Het is vandaag familiedag en de kinderen mogen over de honken rennen en het veld op voor spelletjes. We weten niet wat het weer nu buiten doet, maar lopen voor de zekerheid maar via de andere kant naar de ingang zodat we niet meer halverwege naar buiten gestuurd worden zoals vorige week zondag. Dan zouden we door de regen moeten lopen.

We lopen dan ook lekker tegen de menigte in. Gek he, dat je automatisch met z’n allen één kant in gaat lopen, terwijl er meer mogelijkheden zijn?

Het blijkt wel een goede beslissing van ons te zijn. Het regent nog steeds. Gelukkig is de heftige bui overgegaan in druppelen. Daar durven we wel doorheen.

Het parkeerterrein is al deels leeg. Er zijn al veel mensen weggegaan na de zevende en achtste inning, toen een overwinning niet meer aan de orde was. Das mooi, want nu kunnen wij zonder problemen het parkeerterrein verlaten en zijn ook de autowegen niet heel erg druk.

De eerste drie kwartier gaat dan ook super soepel en rijden we lekker door. We krijgen wel alarmerende meldingen op de borden boven de autoweg: we moeten opletten op een spookrijder en vervolgens is er een aanrijding. Ik vraag me af of dat de spookrijder zal zijn, maar zal daar nooit achter komen.

Via de signalering wordt netjes aangegeven dat de aanrijding op de rechterbaan is en wij verhuizen naar de meest linkerbaan. Alle banen rijden nu stapvoets en na een half uur zien we de gehavende auto. Die ziet er best heftig uit. Nu is onze ervaring hier wel zo dat als er een plantenbak geraakt wordt je bumper er al afvalt, dus de auto’s zijn hier niet zo stevig. Die bumper hebben we er een keer af zien vallen bij Alamo. Gelukkig was het een medewerker van Alamo die dit voor elkaar kreeg.

Nu het weer doorrijdt zijn we redelijk snel in Kissimmee. De rit heeft echter wel twee uur gekost en ondertussen is het 19.00 uur. We besluiten lekker wat te gaan eten in mijn geliefde restaurant: Outback! Het is er nog druk, maar er wordt ons verzekerd dat we maximaal 10 minuten moeten wachten.

We besluiten lekker buiten te gaan zitten op de veranda met onze pieper. Hier waait een heerlijk briesje en de temperatuur is nu 80 graden Fahrenheit, dit is bijna 27 graden Celsius. Wij genieten! We worden vergezeld door drie big mama’s met 3 kinderen, waarvan er 2 een jaar of 2 zijn. Het wordt een hele strijd om ze niet kwijt te raken. Het loopt echt alle kanten op en brabbelt erop los. Ik moet er stiekem om lachen en zit daar met een grote grijns op mijn gezicht.

Onze pieper werkt niet en we worden rond 19.30 uur gehaald. Er is een tafel voor ons beschikbaar en we kunnen plaats nemen. Ik bestel een heerlijke steak, Michael een salade en Steven taco’s. Dit is genieten, dit is echt steak eten. Zelfs de taco’s gaan deze vakantie door voor de besten.

We hebben geen plek meer voor iets na en gaan lekker op huis aan. Via de tolweg 417 kost het ons maar een klein half uurtje om weer thuis te komen. Ik ben moe en na het lezen van Facebook berichtjes en de start van het verslag ga ik toch lekker naar bed.